Owczarek to rasa psów obronnych. Wyróżniamy ok. 30 grup i typów psów tej rasy. Najpopularniejszymi owczarkami w Polsce i Europie są owczarki niemieckie, podhalańskie, szkockie i belgijskie.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując chów wsobny i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy stały się zbyt wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech postrzeganych przez Stephanitza jako idealne. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę każdego kandydującego do rozpłodu psa
Owczarek podhalański jest typowym przedstawicielem dużych psów pastersko - stróżujących, których podstawowym zadaniem było pilnowanie stad przed drapieżnikami i rabusiami. Poza tym owczarki podhalańskie pracując przy wypasie zwierząt pomagały pasterzom przy poszukiwaniu zagubionych zwierząt, przy przepędzaniu stad oraz pilnowały szałasów pasterskich i domostw. Charakteryzują się przy tym zdolnością samodzielnej pracy. Powyższe zadania zdeterminowały psychikę owczarków podhalańskich, które są z reguły opanowane, ale i czujne, inteligentne, odważne i w razie potrzeby błyskawicznie podejmują akcję obronną. Broniąc swojego stada, terenu czy nawet człowieka są bezkompromisowe i nie znają lęku[3][4]. Owczarek podhalański powinien być zatem wykorzystywany przede wszystkim przy tradycyjnym wypasie zwierząt jako ich stróż i obrońca, co z jednej strony chroni powierzone jego pieczy stada, a z drugiej zagrożone wyginięciem drapieżniki[5].
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL